Türk Kahvesiydi Tek Umudu

İyiydi hoştu bazen de çok boktu, ama olsundu. Bu O’ ydu. Umutluydu. Ölümsüzlük takıntısı, zaman zaman yaşadığı başarısızlıklardan sonra oluşmuştu. Ölümsüz olmalıydı çünkü bir şey başarmış olmak için çok fazla zamana ihtiyaç duyuyordu. Bunu nasıl başaracağını düşünüp durdu. Bazen bulacak gibi oldu, fakat bulamadan son buldu.

Bir gün koşuyordu. Bu, her gün koştuğu yoldu. O yolda, daha önce fark etmediği kafenin kapısında bir ilan olduğunu gördü, önünde aniden durdu. Üstünde “Yoğun istek üzerine Türk kahvesinin kırk yıllık hatırı gelmiştir” yazan bir ilandı bu. Türk kahvesinin hatırı olduğunu o da duymuştu, belki bu doğruydu. Kafenin kapısında bir iki dakika bekledikten sonra tekrar koşmaya koyuldu. Eve vardığında, bunun aslında ne kadar da saçma olduğunu düşündü durdu.

O gece O’ na uyku yoktu. Önce soyundu, tek istediği sıcak bir duştu. Sonra giyindi, tek istediği biraz uykuydu. Sevgilisinin koynunda olmak yerine, bir iki koyun saydıktan sonra uykuyla buluştu. Sabah gözünü açtığında ilk kokladığı şey, aslında hiç sevmediği ve bu yüzden daha önce hiç içmediği Türk kahvesi olmuştu. Ölümsüz olabilmek için her yolu denemeyi kafasına koymuştu.

 Aylardır yüzünü görmediği komşusunun kapısına 2 defa vurdu. Açan yoktu. Bir kez daha vurdu. Bu sefer kapı açıldı ve karşısındaki üniversiteden yeni mezun olmuş olan komşusuydu. Önce meraksız gözlerle bir hal hatır sordu, sonra meraklı gözlerle evde Türk kahvesinin olup olmadığını sordu. “Var, hem de tiramisu da var” dedi komşusu. O’ nun en sevdiği tatlı tiramisuydu ve bunu bilen bir tek komşusuydu.

Bakır cezveye iki kaşık kahve ve iki fincan su koydu komşusu, ve ikisi de kahvenin pişmesini beklemeye koyuldu. Bu iki kızda da iş güç yoktu, ama sorsan bu hallerinden ikisi de çok memnundu. Ve nihayet bu, pişen kahvenin kokusuydu.

Kahveler içildikten, tiramisular yendikten sonra, O da artık kırk yıllık hatır sahibi olmuştu. İçilen kırk yılların hatırına, belki bir gün O da birileri için ölümsüz olurdu.